donderdag 29 augustus 2013
woensdag 28 augustus 2013
dinsdag 27 augustus 2013
zondag 25 augustus 2013
zondag 18 augustus 2013
vrijdag 16 augustus 2013
dinsdag 13 augustus 2013
zondag 11 augustus 2013
vrijdag 9 augustus 2013
donderdag 8 augustus 2013
dinsdag 6 augustus 2013
maandag 5 augustus 2013
BOEK OVER DE WSG.HOOFDST.4
Boek over de wsg.hoofdst.4
IK BEN JOSHUA
EN DIT IS
MIJN VERHAAL
ALTHANS....BIJNA
MAAR NOG
NIET HELEMAAL.
IK WERD
GEBOREN,
IN 1994,OP
28 MEI,
WANT IK
WILDE ER OOK BIJ HOREN,
WAT WAREN
PAPA EN MAMA TOEN BLIJ.
IK WAS EEN
KLEIN BEETJE EIGENWIJS,
WANT IK
WILDE ER AL EERDER UIT,
IN EEN NACHT
WERDEN MAMA,S HAREN GRIJS,
WANT IK LAG
IN STUIT.
HET WAS GEEN
GEBOORTE THUIS,
WANT IK
REAGEERDE EEN BEETJE RAAR,
DUS MOEST
MAMA NAAR HET ZIEKENHUIS,
WANT OP DE
WERELD KOMEN,KON ALLEEN DAAR.
hier werd ik geboren.
na een spoed
keizersnee,
ik wilde
mama niet storen,
zodat ik er
niet uit glee.
maar toen
schrok de dokter zich een ongeluk
want mijn
hartslag zakte weg,
en daarmee
mama,s bloeddruk
dus had ik
pech.
mama kreeg
een spuit in haar rug,
dat heet
spinaal.
er was voor
mij nu geen weg meer terug.
dat gaf een
hoop kabaal.
mama lag op
haar zij,
en ik zat
met mijn handen klem.
maar
kennelijk wilde de arts erbij,
want ik
hoorde een vreemde stem.
ik was heel erg klein,
en de arts
maakte zich flink,veel zorgen,
mama had
heel erg veel pijn,
dus werd ik
tijdelijk opgeborgen.
mijn
apgarscore was niet goed,
en ook mijn
ademhaling niet,
er was iets
met mijn bloed,
zodat men
mij nooit meer met rust liet.
ik had
zuurstoftekort
voor,tijdens
of na mijn geboorte opgelopen,
ik kreeg
heel veel op mijn kleine babybord,
alsof ze me
wilden slopen.
ik was niet
op mijn gemak,
ik kon niet
eten,
zag overal
om me heen een wit pak,
god,dat heb
ik wel geweten.
daarna kwam ik hier,
om er
voorlopig niet meer weg te gaan,
ik vertrok
geen spier
en kon niets
aan.
ruim 10
dagen,
was ik met
mama in het ziekenhuis
en na veel
huilen en klagen,
was er
eindelijk.....THUIS.!!
Er kwam een
verzorgster voor mij,
en mijn
oudste broer,
hij was er
al eerder bij,
dus dat vond
ik wel stoer.
drinken
lukte me niet
ik kon niet
slikken,
ook zuigen
interesseerde me geen biet,
dus zou ik
langzamerhand stikken.
dus wij,
weer
hierheen,
mama was
niet blij,
ik was zo
licht als een kiezelsteen.
ik werd
gewogen
te licht
bevonden,
al mijn
spieren werden gebogen,
totdat we
toch weer de kinderafdeling op konden.
daar lag ik,
in een groot
ziekenhuisbed,
ik gaf geen
kik,
maar had ook
geen pret.
een naald en
een prik,
eten
geen hap en
geen slik,
ik zal dit
nooit vergeten.
ik kreeg een slangetje in mijn neus,
die ik door
moest slikken,
ja heus,
overigens
zonder dat ik dreigde te gaan stikken.
ik was geen
grote eter,
slikken kon
ik nog steeds niet,
dus mijn
voeding ging door de katheter.
dat deed
mama heel veel verdriet.
dat duurde 4
maanden,
totdat er
een kinderarts naar mama ging,
zich tussen
alle bedden door een pad baanden,
en
vertelden;ik heb en houd een meervoudige beperking.
papa en mama
wisten het toen ook niet meer,
en we gingen
maar weer naar huis,
daar
stagneerde alles weer,
dus bleef ik
niet lang thuis.
nacht na nacht,
zaten papa
en mama aan mijn bed,
nog steeds
was mijn leed niet verzacht,
steeds weer
werd er intens op mij gelet.
antibioticakuur
na antibioticakuur,
kreeg ik,
mama was na
dagen waken volledig overstuur,
weer de
sondevoeding,hap,slik.
tot het
eindelijk een beetje beter ging,
en wat
zwaarder was bevonden,
deed ieder
eindelijk z,n ding,
tijd heelde
alle wonden.
uiteindelijk
werd de prijs weer hoog betaald,
weer was ik
niet lang thuis,
mijn
balletjes waren niet ingedaald,
dus belandde
ik weer in het ziekenhuis.
ik werd geopereerd
en alles was
weer normaal
ik heb
daarna een hele tijd ondergepresteerd,
van dat
ziekenhuisgedoe allemaal.
ik was
driekwart jaar van mijn ontwikkeling kwijt,
ook lopen
ging nog steeds niet.
dat duurde
een hele lange tijd,
voordat ik
het aangepaste loopmiddel los liet.
ik ging
talloze malen,
het
ziekenhuis in,
het zijn
ellenlange verhalen,
zonder
eind,en zonder begin.
ik ging
inmiddels ook naar een aangepast kinderdagverblijf,
vlakbij
huis,
daar leerde
ik omgaan met mijn beperkte lijf,
en was ik
ook zo weer thuis.
mama schrok,
van mijn
rare gedrag,
en ik mijn
sondeslangetje eruit trok.
hij is er
nooit meer ingedaan
mama heeft
een harde dobber aan mij gehad,
ze heeft
altijd achter me gestaan,
nooit werd
ze het zat.
jaren ging
het goed,
ik ging naar
een zmlk school,
we deden
alles precies zoals het moet,
we
hadden pret en heel veel jool.
ineens was
ik een jaar of tien
en kwamen er
vreemde mensen bij ons in huis,
die ik nog
nooit had gezien,
nu woon ik
tegen mijn zin niet meer bij mama thuis.
we werden gewoon gestolen
mama werd
door wim kuiper van de wsg op de grond gesmeten,
omdat hem
dat werd bevolen,
dat moment
zal ik nooit meer vergeten.
enge
vent,die wim kuiper,
met die
vieze kop van hem,
echt zo,n
vieze gluiper,
met zo,n
pedo stem.
er waren nog
meer enge lui bij
de eeeen of
andere trut voogd
die lelijke
dingen over mama zei,
die had zich
echt niet achter haar oren afgedroogd.
de een of
andere olivera,
de eeeen of
andere roemeense boerin,
ja,ja,
met een
dikke,vette puist op haar kin.
de een of andere nelleke van ock het spalier,
van de
pleegzorg,
ook zo,n
kaatje kut klier,
die broer
angelo ergens opborg.
ze hadden
tegen ons gelogen,
dat we in
een hotel mochten logeren,
maar we zijn
door ze bedrogen,
we hebben
ons nooit kunnen verweren.
na 6 weken,
moesten we
naar een andere plek,
ze waren in
de crisisopvang in uddel op ons uitgekeken,
we werden
helemaal gek.
we kwamen in
een rattenhol terecht,
uitgewoond
en uitgeleefd,
nep,en
helemaal niet echt,
en geen
mama,die mij liefde geeft.
vervolgens moesten we weer weg,
en belanden
we in Tiel,
ook daar
hadden we steeds maar weer pech,omdat het ons helemaal niet beviel.
uiteindelijk
voor de vierde keer,
zijn we
beland in Haalderen,bij de j.p.v.d.bent
zonder papa
en mama,wat deed dat zeer,
nooit werden
we meer verwend.
nu zitten we
nog steeds daar.
en ik
wil;NAAR HUIS.!!
ik ben hier
meer dan klaar,
hier voel ik
me echt niet THUIS.!!
vandaar dat
mama over ons is gaan schrijven
ik ben nu 16
jaar,
en ik ga ook
bezig blijven,
want ook ik
ben nog lang niet met deze lui klaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)